موسیقی عرفانی
موسیقی در ایران زمین همیشه ماهیتی آیینی داشته و برای دعا، نیایش و نزدیک شدن به خداوند به کار می رفته
است. موسیقی عرفان در اشعار عرفانی و قطعات ماندگار همواره هویدا است. از دیگر سو وقتی از اصالت موسیقی
ایرانی سخن میگویم ، باید شاخصه های این اصالت ها تعریف کنیم
با به روز شدن اجرای مراسم ترحیم روش برگزاری شکل دیگری به خود گرفته و مراسم از شکل مذهبی گرایش
پیدا کرده به سمت گروه عرفانی و شکل امروزی و کلاسیک تر به خود گرفته است.
واژه عرفان
عرفان که به معنی راه روشی است که شناخت خدا و انس با او توصیف شده است
در ذات موسیقی ایرانی نهفته است. جمعی دیگر از هنرمندان و موسیقیدانان بر این
اعتقادند که در نوعی از موسیقی ایرانی »عرفان« با رنگ و
لعاب مشخص تری جریان دارد
هنر موسیقی
اگر هنرمندی در این حوزه ها توانست بهترین موسیقی
را ارایه کند، به طوری که در مخاطب ایجاد حسی از
خلوص و اتصالی روحانی کند، پس در اساس، موسیقی
عرفانی را خلق کرده است.
در بررسی جایگاه و خاستگاه عرفان در موسیقی
ایرانی و با نگاهی اجمالی به حضور برخی سازها چون
تنبور و دف چنین به نظر می آید که در بعضی مناطق ایران
به ویژه کردستان، این سازها حضوری پررنگ تر دارند، به
طوری که کاربرد این سازها در محافل اهل تصوف و
دراویش این منطقه پیشینه ای طوالنی دارد.
تنبور ساز مقدس اهل حق است. همان طور که
دف ساز مذهبی بین درویشان است.
آواهای مذهبی که با تنبور اجرا میشوند بسیار متنوع
و پرشمارند. قطعات موسیقی مذهبی
چنان با تنبور مینوازند که صدای
چند ساز هماهنگ و هارمونیک از یک تنبور
ساده برمیخیزد و دفنوازی نیز در مجالس
ذکر و سماع توسط چند دفزن ماهر، هماهنگ
نواخته میشود که پژواک صدا را چندین برابر
میکند تا ضمن خلق فضایی ربانی، اشارتی
باشد به عالم الهوت.
